Kontrakt trenerski, a właściwie umowa o świadczenie usług albo pracy (umowa o pracę) w charakterze trenera piłki nożnej, jest regulowana postanowieniami uchwały Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej (PZPN) nr XII/189 z 12 grudnia 2014 roku dot. Zasad regulujących stosunki pomiędzy klubem sportowym a trenerem piłki nożnej (tekst jednolity przyjęty uchwałą Zarządu PZPN nr IX/146 z dn. 04 listopada 2020 r., dalej: „Uchwała PZPN”). prawo sportowe kancelaria, prawo sportowe kancelaria gdynia, umowa trenera w piłce nożnej, kontrakt trenerski kancelaria, kontrakt trenerski prawnik, prawo sportowe kancelaria, kancelaria prawa sportowego, https://adviser.law/prawo-sportowe Kontrakt trenerski w sporcie obok umów transferowych oraz przede wszystkim kontraktów zawodniczych, jest jedną z najczęściej zawieranych umów w obrocie sportowym. Na podstawie kontraktu trenerskiego, trenerowi powierzany jest zasadniczy obowiązek, który ogólnie można ująć jako trenowanie zespołu lub zawodnika. Niemniej kontrakty trenerskie w sporcie, niejednokrotnie zawierają szereg dodatkowych postanowień, dotyczących m.in. budowy wizerunku klubu, uczestnictwa w rozwoju klubu np. poprzez tworzenie planów i strategii trenowania zawodników. Ze względu na różnorodność norm prawa sportowego w obrębie różnych dyscyplin sportowych, umowa o trenowanie, zwana również umową o świadczenie usług trenerskich oraz przede wszystkim jako kontrakt trenerski w różnych dyscyplinach, może być odmiennie uregulowany.
Czytaj dalejZ orzecznictwa Sądu Najwyższego: porozumienie wekslowe – abuzywność postanowień
W dniu 21 czerwca 2021 r. Sąd Najwyższy rozpoznając sprawę o sygn. akt I NSNc 144/21 (publ. SIP Lex nr 3190970) dokonał wykładni norm konstytucyjnych oraz określił w jakim zakresie sąd zobowiązany jest badać postanowienia porozumienia wekslowego pod kątem ich abuzywności.
W pierwszej kolejności Sąd Najwyższy wskazał, że przepis art. 76 Konstytucji RP może być bezpośrednio stosowany. Każdy organ i instytucja w tym sąd ma obowiązek zapewnienia właściwej ochrony konsumentom. W dalszej części orzeczenia przywołano wyroki Trybunału Konstytucyjnego stwierdzając, że o nadaniu konstytucyjnej rangi ochronie praw konsumentów w art. 76 ustawy zasadniczej przesądziło uznanie, że "konsument jest słabszą stroną stosunku prawnego i z tej racji wymaga ochrony, a więc pewnych uprawnień, które doprowadziłyby do przynajmniej względnego zrównania pozycji kontrahentów", przy czym celem tej ochrony nie jest faworyzowanie konsumentów, ale tworzenie rozwiązań prawnych, które pozwalają urzeczywistnić zasadę równorzędności stron stosunków cywilnoprawnych. W omawianym orzeczeniu dokonano także wykładni art 30 Konstytucji RP, wskazując że artykuł ten chroni człowieczeństwo, a do naruszenia konstytucyjnie chronionej godności orzeczeniem sądowym mogłoby dojść w sytuacji zakwestionowania w orzeczeniu czyjegoś człowieczeństwa poprzez potraktowanie go w sposób nie ludzki, nie liczący się z jego człowieczeństwem.
Zgodnie z art. 3851 § 1 i 3 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Sąd Najwyższy w omawianym wyroku potwierdził swoje wcześniejsze orzeczenia stwierdzając, że niedozwolone postanowienie umowy w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. jest ex lege pozbawione mocy wiążącej od samego początku i każdy organ orzekający w sprawie dotyczącej roszczenia z umowy z udziałem konsumenta jest obowiązany z urzędu to uwzględnić, chyba że konsument temu się sprzeciwi w sposób niewymuszony i jednoznaczny. Wskazano również, że w przypadku umowy konsumenckiej, sąd zobowiązany jest do zbadania z urzędu czy postanowienia umowy zawartej pomiędzy przedsiębiorcą i konsumentem mają nieuczciwy charakter. W przypadku zatem nieuwzględnienia z urzędu niedozwolonego charakteru postanowienia umownego, które z mocy prawa nie wiąże konsumenta, dochodzi do naruszenia 3851 k.c.
W dalszej części Sąd Najwyższy stwierdził, że w przypadku gdy dochodzone pozwem roszczenie wynika z weksla in blanco, stanowiącego zabezpieczenie wierzytelności wynikającej z umowy zawartej pomiędzy konsumentem, a przedsiębiorcą, niezbędne jest zbadanie przez sąd rozpoznający sprawę treści stosunku podstawowego, gdyż tylko to gwarantuje zapewnienie konsumentowi ochrony przyznanej mu przez prawo unijne (Dyrektywa 93/13). Postanowienia umowy w wykonaniu której wystawiany jest weksel in blanco powinny być zatem badane przez sądy pod kątem ich abuzywności. Ponadto w orzeczeniu podkreślono, że sąd rozpoznający sprawę zobowiązany jest z urzędu dokonać kontroli postanowień porozumienia wekslowego, które rzutują na właściwość sądu pod kątem ich zgodności z art 3851-3853 k.c. Rozważania te zaowocowały stwierdzeniem, że klauzula pozwalająca na określenie miejsca płatności weksla w sposób dowolny, przez wierzyciela, narzuca właściwość miejscową sądu, w związku z czym jest niedozwolonym postanowieniem umownym w rozumieniu art. 3853 pkt 23 k.c. w zw. z art. 3851 §1 i 3 k.c.
#prawowekslowe #weksel #Adviser1989