Określenie momentu w którym dłużnik staje się niewypłacalny jest niezwykle ważne z punktu widzenia niniejszego opracowania ponieważ w tym właśnie momencie aktualizuje się obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości, którego niewykonanie skutkuje odpowiedzialnością karną. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 listopada 2011 r. wydanym w sprawie o sygn. akt V KK 226/11 (opubl. w SIP LEX nr 1124789) niewypłacalność to sytuacja, w której dłużnik nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań (art. 11 ust. 1 pr. up.). Dłużnik będący osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, jest niewypłacalny także wtedy, gdy jego zobowiązania pieniężne przekraczają wartość jego majątku, a stan ten utrzymuje się przez okres przekraczający 24 miesiące. (art. 11 ust. 2 pr. up.). Nie chodzi tu o przejściowy brak środków finansowych, lecz o taki stan majątku, że pasywa przewyższają aktywa lub brak jest możliwości zbycia aktywów celem zapłaty długów. Jak wskazuje M. Kuklik zgodnie z art. 11 ust. 1a pr. up. domniemywa się, że dłużnik utracił zdolność do wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, jeżeli opóźnienie w wykonaniu zobowiązań pieniężnych przekracza 3 miesiące.” M. Kulik [w:] Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, red. M. Mozgawa, LEX/el. 2021, art. 300.