Wstecz
Prawo dla biznesu

Przedawnienie roszczeń według konwencji o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów z 1974 roku (Konwencja Nowojorska z 1974r. ).

Przedawnienie roszczeń według konwencji o przedawnieniu w międzynarodowej sprzedaży towarów z 1974 roku (Konwencja Nowojorska z 1974r. ).

Państwa – Strony konwencji:

Argentyna
Białoruś
Belgia
Benin
Bośnia i Hercegowina
Brazylia
Bułgaria
Burundi
Costa Rica
Wybrzeże Kości Słoniowej
Kuba
Czechy
Dominikana
Egipt
Ghana
Gwinea
Węgry
Liberia
Meksyk
Mongolia
Czarnogóra
Nikaragua
Norwegia
Paragwaj
Polska
Mołdawia
Rumunia
Rosja
Serbia
Słowacja
Słowenia
Uganda
Ukraina
Stany Zjednoczone Ameryki
Urugwaj
Zambia
Kwestie regulowane w konwencji:

Konwencja odnosi się do roszczeń kupującego, wynikających z umowy międzynarodowej sprzedaży towarów lub odnoszące się do jej naruszenia, zakończenia lub unieważnienia, które to roszczenia nie mogą być dochodzone po upływie pewnego okresu – terminu przedawnienia.
Określa też, które sprzedaże będą w jej rozumieniu traktowane jako sprzedaż międzynarodowa, oraz jakie warunki muszą w tej sytuacji zaistnieć.
Termin przedawnienia roszczeń został ustalony w konwencji na 4 lata; wskazane zostają również:Początek terminu przedawnienia,
Przypadki przerwania i przedłużenia terminu przedawnienia,
Skutki upływu terminu przedawnienia,
Sposób obliczania terminu.
Konwencja zakazuje też modyfikacji lub naruszenia terminu przez strony, za wyjątkiem możliwości przedłużenia umownego trwającego przedawniania.
Dwa lub więcej państw mogą oświadczyć w sposób wyraźny, że w przypadku konkretnych umów nie stosują konwencji, gdyż państwa te mają podobne przepisy prawne determinujące tę materię.
Konwencja ta, jako że ratyfikowana przez Prezydenta RP stanowi część porządku prawnego w Polsce.
Stan prawny na dzień: 30.04.2021 r.

 

Sprawdź pozostałe nasze wpisy

Wstecz
Prawo na co dzień
Dyrektywa Omnibus Konsumencie czy wiesz jakie otrzymasz prawa?

Świat cyfrowy rozwija się, a wraz z nim powstają nowe możliwości sprzedaży towarów i usług. Ustawodawca unijny zauważył, że konsument nie jest wystarczająco chroniony w sieci i może paść ofiarą nieuczciwych dostawców dóbr i usług. Wprowadzono zatem Dyrektywę Omnibus, która już niedługo stanie się częścią polskiego systemu prawnego. W poniższym artykule przedstawiamy najważniejsze uprawnienia konsumenta i obowiązki przedsiębiorcy wynikające z tej Dyrektywy.

Czytaj dalej
Prawo sportowe 07.05.2024
[Prawo sportowe] Jaka jest relacja pomiędzy skutecznością zapisu na sąd polubowny a rzeczywistą możliwością uzyskania ochrony prawnej przed sądem wskazanym w takim zapisie?

Sąd podniósł, że poza procesowymi przypadkami wygaśnięcia zapisu na sąd polubowny, umowa o arbitraż mogłaby utracić moc także z przyczyn materialnoprawnych z uwagi na potrzebę stosowania w drodze analogii bądź wprost niektórych przepisów kodeksu cywilnego o czynnościach prawnych. Przyjmując, że zapis na sąd polubowny nie jest równoznaczny z rezygnacją z ochrony sądowej, jednym z założeń skuteczności tej czynności musi być dostępność alternatywnego forum uzgodnionego przez strony, a inaczej rzecz ujmując - możliwość uzyskania efektywnej ochrony prawnej przed sądem polubownym. Wyrazem relacji między skutecznością zapisu na sąd polubowny a rzeczywistą możliwością uzyskania ochrony prawnej przed sądem wskazanym w zapisie jest art. 1168 k.p.c., który określa niektóre przypadki utraty mocy zapisu, związane z niemożnością rozpoznania sprawy przez sąd polubowny oznaczony w zapisie lub w określonym przez strony składzie (por. także art. 1195 § 4 k.p.c.). Przepis ten ma wprawdzie dyspozytywny charakter, nie oznacza to jednak, że strony zapisu mogą wyłączyć skutek utraty mocy zapisu uzgadniając np., iż zapis zachowuje skuteczność, mimo wystąpienia okoliczności, o których mowa w art. 1168 § 1 i 2 bądź art. 1195 § 4 k.p.c. W razie wystąpienia tych okoliczności uzgodnienie takie byłoby równoznaczne ze zrzeczeniem się ochrony sądowej w ogólności, co nie mieści się w konstrukcji umowy procesowej, jaką jest zapis na sąd polubowny. Strony mogą natomiast określić np. innych arbitrów na wypadek, gdyby pełnienie funkcji przez arbitrów wskazanych w pierwszej kolejności okazało się niemożliwe. W braku możliwości zwolnienia od obowiązku poniesienia opłat, które wiążą się z wszczęciem i przeprowadzeniem postępowania arbitrażowego, obowiązek poniesienia tych kosztów może stanowić przeszkodę czyniącą dostęp do sądu polubownego faktycznie niemożliwym. Za zasadne należy w konsekwencji uznać stanowisko, że stan obiektywnej niemożności poniesienia przez powoda kosztów, których wyłożenie jest konieczne do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przed sądem polubownym, nie prowadzi wprawdzie do utraty mocy wiążącej zapisu (art. 1168 § 2 k.p.c.), może jednak pociągać za sobą niewykonalność zapisu w rozumieniu art. 1165 § 2 k.p.c. Wymaganie, aby niemożność poniesienia kosztów postępowania przed sądem polubownym miała charakter trwały, należy zatem rozumieć w ten sposób, że chodzi o stan obiektywnie istniejący w chwili orzekania, stanowiący podstawę rozstrzygnięcia sądu. Uznanie zapisu za niewykonalny nie jest równoznaczne z utratą jego mocy, toteż zapis ten może w przyszłości stać się podstawą odrzucenia pozwu w innych postępowaniach, jeżeli niemożność poniesienia kosztów postępowania przed sądem polubownym ustanie. Jeżeli jednak sąd państwowy, kierując się sytuacją istniejącą w chwili orzekania, oddalił prawomocnie zarzut zapisu na sąd polubowny (art. 222 k.p.c.), to przyszłe korzystne zmiany sytuacji majątkowej strony, która wytoczyła powództwo, nie mogą rzutować na utrwaloną prawomocnym postanowieniem właściwość sądu państwowego do rozstrzygnięcia sprawy, a jedynie na potrzebę cofnięcia zwolnienia od kosztów sądowych (art. 110 u.k.s.c.), jeżeli zwolnienie takie zostało udzielone. Postępowanie strony, która w odpowiedzi na zarzut zapisu na sąd polubowny powołuje się na niewykonalność zapisu, spowodowaną jej własnymi, celowymi, działaniami, podlega ocenie z punktu widzenia reguł dobrej wiary i nadużycia prawa procesowego (art. 3 i art. 41 k.p.c.). Dotyczy to wszystkich przypadków niewykonalności zapisu, bez względu na przyczyny, które stanowią jej podstawę. Ocena taka musi jednak bazować na okolicznościach konkretnej sprawy, a dopuszczalność jej przeprowadzenia, a niekiedy wręcz jej konieczność, nie podważa ogólnego założenia, według którego niewykonalność zapisu w rozumieniu art. 1165 § 2 k.p.c. może mieć podstawę także w niemożności poniesienia kosztów wszczęcia i przeprowadzenia postępowania arbitrażowego. Niewykonalność zapisu na sąd polubowny (art. 1165 § 2 k.p.c.) może wynikać z niemożności poniesienia kosztów arbitrażu. Kancelaria Prawa Sportowego: adviser.law Nasza kancelaria specjalizuje się w prawie sportowym, oferując kompleksową obsługę prawną dla sportowców, klubów, federacji oraz innych podmiotów związanych ze światem sportu. Zespół doświadczonych prawników, posiadających wiedzę i doświadczenie w tej dziedzinie, świadczy usługi w zakresie negocjacji umów sponsorskich, praw obrazu, praw autorskich, a także w sprawach dyscyplinarnych i sporach przed sądami sportowymi. Naszym celem jest zapewnienie kompleksowego wsparcia prawnego, pozwalającego naszym klientom osiągnąć sukces w świecie sportu, jednocześnie chroniąc ich interesy i prawa. Our law firm specializes in sports law, providing comprehensive legal services for athletes, clubs, federations, and other entities associated with the world of sports. Our team of experienced lawyers, equipped with knowledge and expertise in this field, offers services ranging from negotiating sponsorship agreements, image rights, copyright, to handling disciplinary matters and disputes before sports tribunals. Our goal is to provide comprehensive legal support, enabling our clients to succeed in the world of sports while protecting their interests and rights.

Czytaj dalej