O tym jaką umowę zawarto przesądza charakter czynności wykonywanych w ramach umowy. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 22 września 2020 r. w sprawie o sygn. akt II PK 116/19 „Jeżeli w stosunku prawnym łączącym strony (ocenianym nie tylko przez pryzmat postanowień umowy, ale przede wszystkim przez sposób jego wykonywania)przeważają cechy charakterystyczne dla stosunku pracy określone w art. 22 § 1 k.p. (wykonywanie za wynagrodzeniem pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę), to mamy do czynienia z zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę umowy zawartej przez strony.” Natomiast w postanowieniu z dnia 12 września 2019 r., wydanym w sprawie o sygn. akt II UK 210/19 Sąd Najwyższy stwierdził, że „do cech charakterystycznych stosunku pracy zalicza się: dobrowolność wykonywania pracy przez pracownika, osobisty charakter świadczenia tej pracy, ciągłość pracy, podporządkowanie pracownika pracodawcy, odpłatność pracy oraz ponoszenie przez pracodawcę wszelkiego ryzyka (osobowego, organizacyjnego i ekonomicznego) związanego z realizacją zobowiązania.”
Podsumowując należy stwierdzić, że umowa nazwana „umową zlecenia” stanowi umowę o pracę, gdy zatrudniony świadczy pracę:
- osobiście,
- w określonym przez pracodawcę miejscu,
- w określonym przez pracodawcę czasie,
- za wynagrodzeniem,
- pod kierownictwem pracodawcy,
- w sposób ciągły,
- używając sprzętu będącego własnością pracodawcy.
Należy przy tym pamiętać, że występowanie łącznie wszystkich cech stosunku pracy nie jest konieczne dla uznania odpowiedniej umowy za umowę o pracę.