We wcześniejszej części pracy wyraźnie zostało podkreślone, iż umowa sponsoringu należy do grupy umów nienazwanych. Niemniej nie jest to jedyny rodzaj kwalifikacji umów występujący w teorii prawa cywilnego. Umowa sponsoringu spełnia również przesłanki ku temu, aby mówić o niej jako o umowie zobowiązującej obie strony tej czynności prawnej, gdzie sponsor zobowiązuje się do finansowania sponsorowanego, a ten do informowania o tym fakcie. Zatem w pierwszym układzie sponsor będzie dłużnikiem sponsora (finansując go), a w drugim to sponsorowany będzie dłużnikiem sponsora (informując o fakcie sponsorowania). Taka kwalifikacja umowy sponsoringu niesie za sobą skutek powinności uznania jej jako umowy zobowiązującej. Nadto zgodnie z powyższym, należy wskazać, iż umowa sponsoringu to umowa wzajemna, odpłatna. Niewątpliwie analizując umowę sponsoringu, oczywistym wydaje się fakt, iż jest to czynność konsensualna, gdyż dochodząca do skutku nie poprzez wydanie rzecz (czynność realna), a poprzez złożenie zgodnych, skutecznych oświadczeń woli (solo consensu). W dalszej kolejności należy rozważyć kauzalność (łac. causa – przyczyna) bądź abstrakcyjność tej czynności prawnej. Aby móc przyporządkować tę czynność prawną do któregoś ze zbiorów umów (kauzalnych i abstrakcyjnych), należy zastanowić się czy, a jeżeli tak to którą przyczynę realizuje umowa sponsoringu. Doktryna wyróżnia cztery rodzaje caus: donandi (przysporzenie pod tytułem darmym), solvendi (przysporzenie w celu zwolnienia się od istniejącego już zobowiązania), obligandi (przysporzenie w celu uzyskania świadczenia wzajemnego), cavendi (przysporzenie w celu uzyskania zabezpieczenia). Natomiast czynności abstrakcyjne są skuteczne nawet w przypadku braku casusy. W przypadku sponsoringu należy wskazać, iż po pierwsze w polskim systemie prawa istnieje numerus clausus czynności oderwanych (nie wymienia się w nim sponsoringu), a nadto, iż charakter tej czynności prawnej wyraźnie wskazuje, iż sponsor podejmuje się finansowania działalności sponsorowanego, aby uzyskać w zamian przysporzenie w postaci informowania o fakcie sponsorowanego. Zatem stwierdzić należy, iż w tym wypadku istnieje causa obligandi vel aquirendi.
Istotny z punktu widzenia klasyfikacji umowy sponsoringu jest fakt, iż dochodzi do jej zawarcia w drodze negocjacji, a nie przystąpienia (umowy adhezyjne). Zatem umowa sponsoringu jest również umową swobodnie negocjowaną przez kontrahentów. Rozważaniom należy również poddać kwestie, czy umowa sponsoringu jest umową rezultatu, czy starannego działania. Wynika to z teorii prawa cywilnego, tzw. umów modelowych, czyli umowy zlecenia oraz umowy o dzieło. Klasyfikacja ta ma fundamentalne znaczenie dla umowy sponsoringu z tego względu, iż w przypadku nieuregulowania jakiejś kwestii w drodze umowy stosowane będą przepisy kodeksu cywilnego. Aby przesądzić o tym należy się zastanowić, czy istotą umowy sponsoringu jest jakieś dzieło, czy określony rodzaj zachowania. Jednoznaczny i niewymagający dalszych ustaleń jest fakt, iż daremnym działaniem jest próba ustalenia powstania jakiegokolwiek dzieła w skutek wykonania tej umowy. A więc w sytuacji gdy brak będzie regulacji umownej, zastosowanie będą miały przepisy kodeksu cywilnego regulujące umowę zlecenia (art. 734 – 751 kc).
Tak więc umowa sponsoringu jako czynność cywilnoprawna jest umową nienazwaną, dwustronnie zobowiązującą (obie trony są zarazem dłużnikiem i wierzycielem), odpłatną, konsensualną, kauzalną, swobodnie negocjowaną oraz należytej staranności.
Wstecz 
