Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zdefiniował zatory płatnicze jako sytuacje w których „przedsiębiorca nie otrzymuje na czas swoich pieniędzy od kontrahenta. Jest to takie nagromadzenie zadłużeń, które przechodzi na kolejne powiązane z nim podmioty, negatywnie wpływając na całe otoczenie biznesowe. Zatory płatnicze wywołują w gospodarce efekt domina czy kuli śnieżnej: przedsiębiorcy, którzy nie otrzymują w terminie zapłaty za dostarczone przez siebie towary lub wykonane usługi, w konsekwencji nie mają środków na dalszą spłatę własnych zobowiązań wobec kontrahentów, wywołując te same problemy u kolejnych podmiotów.” Temu zjawisku zapobiegać ma ustawa antyzatorowa. Poniżej przedstawiamy jakie sytuacje reguluje ustawa z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych tzw. ustawa antyzatorowa.
Czytaj dalej[Prawo spadkowe] Czy złożenie przez rodziców w imieniu małoletniego dziecka oświadczenia o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka?
[Prawo spadkowe] Czy złożenie przez rodziców w imieniu małoletniego dziecka oświadczenia o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka? | Kancelaria Prawna Trójmiasto: Gdańsk, Sopot Gdynia ADVISER Armknecht & Partners
[Prawo spadkowe] Czy złożenie przez rodziców w imieniu małoletniego dziecka oświadczenia o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka?
Między innymi w tej sprawie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale podjętej w dniu 22 maja 2018 r. w sprawie pod sygn. akt III CZP 102/17, publ. w OSNC z 2018 r., Nr 12, poz. 110.
W podjętej uchwale Sąd Najwyższy, na posiedzeniu niejawnym Izby Cywilnej w dniu 22 maja 2018 r., przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej, po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przedstawionego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego we wniosku z dnia 3 listopada 2017 r., udzielił odpowiedzi na następujące pytania prawne:
- "Czy złożenie przez rodziców, jako przedstawicieli ustawowych dziecka powołanego do dziedziczenia, oświadczenia w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o odrzuceniu spadku, którego pasywa wyczerpują lub przewyższają wartość aktywów, stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka w rozumieniu art. 101 § 3 k.r.o.?
- Czy - w przypadku oceny, że w danym stanie faktycznym oświadczenie w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka - złożenie do sądu przez rodziców wniosku o zezwolenie na złożenie stosownego oświadczenia nie ma wpływu na bieg terminu określonego w art. 1015 § 1 k.c., czy też ma wpływ na bieg przedmiotowego terminu wobec dopuszczalności zastosowania analogii z przepisów normujących bieg terminu przedawnienia?
- W przypadku przyjęcia, że złożenie do sądu opiekuńczego wniosku o zezwolenie na złożenie oświadczenia na podstawie art. 1015 § 1 k.c. ma wpływ na bieg terminu określonego w tym przepisie, to czy polega on na tym, że:
- następuje zawieszenie biegu terminu określonego w art. 1015 § 1 k.c. na czas trwania postępowania przed sądem opiekuńczym, albo
- następuje przerwanie biegu tego terminu, albo
- termin nie biegnie od chwili złożenia do sądu opiekuńczego wskazanego wniosku do chwili uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego zezwalającego na złożenie oświadczenia o określonej treści oraz w czasie niezbędnym do złożenia oświadczenia bez nieuzasadnionej zwłoki, chyba że wskazany termin, uwzględniając czas trwania postępowania opiekuńczego, jeszcze nie upłynął; wtedy złożenie oświadczenia może nastąpić w dowolnej chwili, przed upływem sześciu miesięcy od dowiedzenia się przez przedstawiciela ustawowego o tytule powołania małoletniego do spadku?"Prawo spadkowe kancelaria gdynia
"Czy złożenie przez rodziców, jako przedstawicieli ustawowych dziecka powołanego do dziedziczenia, oświadczenia w imieniu dziecka na podstawie art. 1015 § 1 k.c. o odrzuceniu spadku, którego pasywa wyczerpują lub przewyższają wartość aktywów, stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka w rozumieniu art. 101 § 3 k.r.o.? | Prawo spadkowe kancelaria gdynia
Złożenie przez rodziców w imieniu małoletniego dziecka oświadczenia o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka.
W przytoczonej uchwale całej Izby Cywilnej z dnia 24 czerwca 1961 r., 1 CO 16/61, Sąd Najwyższy przyjął, że czynność prawna dotycząca majątku małoletniego, dokonana przez przedstawiciela ustawowego bez uprzedniego zezwolenia władzy opiekuńczej, wymaganego przez art. 58 § 1 i 85 k.r., jest nieważna (art. 41 p.o.p.c.) i nie może być konwalidowana. Do czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu zaliczono czynności wymienione w art. 29 dekretu z dnia 22 stycznia 1946 r., zatem także złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku. W kolejnych orzeczeniach jako kryterium rozróżnienia czynności zwykłego zarządu i przekraczających zwykły zarząd wskazywano wartość przedmiotu majątkowego, którego czynność dotyczy oraz jej stosunek do posiadanego majątku, a także ciężar gatunkowy czynności, jej skutki w sferze majątku małoletniego, szeroko pojęte dobro dziecka i ochrona jego interesów życiowych (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1968 r., II PR 433/68, nie publ., i z dnia 16 listopada 1982 r., I CR 234/82, nie publ.).
W postanowieniu z dnia 27 maja 1998 r., I CKU 181/97 (nie publ.) Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, że odrzucenie spadku przypadające-go małoletniemu dziecku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka i wymaga dla swej ważności uprzedniego zezwolenia sądu opiekuńczego (por. także uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1977 r., III CZP 73/76, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 1997 r., III CZP 127/96, OSNC 1997, nr 5, poz. 50, oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 września 1997 r., I CKU 13/97, nie publ., i z dnia 15 lipca 2005 r., IV CK 20/05, OSNC 2006, nr 6, poz. 106). W nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego również konsekwentnie przyjmuje się, że odrzucenie spadku przez przedstawicieli ustawowych małoletniego jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego majątku i z tej przyczyny wymagającą uzyskania zezwolenia sądu opiekuńczego. Szczególne znaczenie ma uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 1977 r., III CZP 73/76, chociaż dotyczy innej czynności z zakresu zarządu majątkiem dziecka niż złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku. Przyjęto w niej, że rodzice mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego przewidzianego w art. 101 § 3 k.r.o. nabywać dla małoletniego dziecka nieruchomości w stanie wolnym od zobowiązań wobec darczyńcy lub osób trzecich. Sąd Najwyższy wskazał, że pojęcie czynności zarządu nie jest jednolite, a ich treść może być różna w zależności od tego, jaki stosunek prawny leży u podłoża zarządu majątkiem. Nabycie przez dziecko nieruchomości co do zasady jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu, jednak jeśli odbywa się pod tytułem darmym i nieruchomość nie jest obciążona, to jej nabycie może być dla dziecka wyłącznie korzystne, a w konsekwencji taką czynność można uznać za mieszczącą się w zakresie zwykłego zarządu.Prawo spadkowe kancelaria gdynia
Należy zatem uznać, że złożenie przez rodziców w imieniu małoletniego dziecka oświadczenia o odrzuceniu spadku (art. 1015 k.c.), w tym także spadku, którego pasywa wyczerpują lub przewyższają wartość aktywów, stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka w rozumieniu art. 101 § 3 k.r.o.
W jakim terminie nalezy złożyć oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku ? | Prawo spadkowe kancelaria gdynia
Zgodnie z art. 1015 § 1 k.c., oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Określony w tym przepisie termin ma, jak jednolicie przyjmuje się w literaturze, charakter prekluzyjnego (zawitego) terminu prawa materialnego. W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2017 r., III CZP 98/16 (OSNC 2017, nr 10, poz. 109) wskazano, że terminy prekluzyjne, podobnie jak terminy przedawnienia, ograniczają dochodzenie roszczeń, różnią je natomiast skutki, jakie wywołuje ich naruszenie. W odróżnieniu od przedawnienia, prekluzja cechuje się większym rygoryzmem, w większym bowiem stopniu ogranicza pod względem czasowym realizację roszczeń. Roszczenia, do których odnoszą się terminy prekluzyjne, po ich upływie wygasają, natomiast roszczeń przedawnionych nie można jedynie skutecznie dochodzić przed sądem, jeżeli ten przeciwko komu roszczenie takie przysługuje, uchylił się od zaspokojenia (art. 117 § 2 k.c.). Upływ terminu prekluzyjnego - w odróżnieniu od przedawnienia - sąd uwzględnia z urzędu. Odmiennie niż przy przedawnieniu, po upływie terminu prekluzyjnego nie jest dopuszczalne zrzeczenie się korzystania ze skutków jego upływu.Prawo spadkowe kancelaria gdynia
2. Termin przewidziany w art. 1015 § 1 k.c. nie może się skończyć przed prawomocnym zakończeniem postępowania o zezwolenie na złożenie przez małoletniego spadkobiercę oświadczenia o odrzuceniu spadku. Po prawomocnym zakończeniu tego postępowania oświadczenie małoletniego powinno być złożone niezwłocznie, chyba że termin ten jeszcze nie upłynął | Prawo spadkowe kancelaria gdynia
Termin przewidziany w art. 1015 § 1 k.c. nie może się skończyć przed prawomocnym zakończeniem postępowania o zezwolenie na złożenie przez małoletniego spadkobiercę oświadczenia o odrzuceniu spadku. Po prawomocnym zakończeniu tego postępowania oświadczenie małoletniego powinno być złożone niezwłocznie, chyba że termin ten jeszcze nie upłynął.
W uchwale z dnia 15 stycznia 1991 r., III CZP 75/90 (OSNCP 1991, nr 5-6, poz. 68) Sąd Najwyższy uznał natomiast, że dopuszczalne jest złożenie oświadczenia w przedmiocie przyjęcia spadku po upływie terminu określonego w art. 1015 § 1 k.c., jeżeli spadkobierca przed upływem tego terminu złożył wniosek o przyjęcie takiego oświadczenia, albo gdy wskutek działania sądu spadkobierca w ogóle nie podjął próby złożenia oświadczenia, będąc przekonany o bezowocności wysiłków. Dopuszczono zatem przedłużenie terminu prekluzyjnego, jednak uchwała nie zawiera szczegółowego wyjaśnienia tego stanowiska.
Należy przypomnieć, że w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 20 maja 1978 r., III CZP 39/77 (OSNCP 1979, nr 3, poz. 40) Sąd Najwyższy przyjął dopuszczalność stosowania w drodze analogii przepisów o przedawnieniu do terminów zawitych. W ślad za tą uchwałą w kolejnych orzeczeniach Sąd Najwyższy opowiedział się za dopuszczalnością przedłużania terminu do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku przez przedstawicieli ustawowych małoletniego, w rozbieżny jednak sposób stanowisko to uzasadniał. W postanowieniach z dnia 20 listopada 2013 r., I CSK 329/13, z dnia 24 września 2015 r., V CSK 686/14, i z dnia 28 września 2016 r., III CSK 329/15, uznał, że złożenie wniosku o zezwolenie na odrzucenie spadku w imieniu małoletniego powoduje zawieszenie biegu terminu określonego w art. 1015 § 1 k.c., wobec czego termin ten nie biegnie przez czas trwania tego postępowania, do czasu uprawomocnienia się postanowienia sądu opiekuńczego zezwalającego na złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku przez małoletniego. Jeżeli jednak postanowienie to uprawomocniło się po terminie przewidzianym w art. 1015 § 1 k.c., oświadczenie powinno być złożone niezwłocznie.
W postanowieniu z dnia 28 maja 2015 r., III CSK 352/14 (OSNC 2016, nr 5, poz. 63) Sąd Najwyższy uznał natomiast, że złożenie do sądu opiekuńczego przez przedstawiciela ustawowego małoletniego spadkobiercy wniosku o wydanie zezwolenia na złożenie w jego imieniu oświadczenia o odrzuceniu spadku przerywa bieg terminu przewidzianego w art. 1015 § 1 k.c., co oznacza, iż termin ten biegnie na nowo po uprawomocnieniu się postanowienia sądu opiekuńczego.
Najdalej idące rozwiązanie wynika z uznania, że postępowanie uregulowane w art. 101 § 3 k.r.o. nie ma wpływu na bieg terminu do złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku. Niezależnie jednak do występowania zasadniczych różnic pomiędzy przedawnieniem roszczeń a prekluzją, przyjęcie takiego rozwiązania może prowadzić do niekorzystnych skutków w sferze majątkowych interesów dziecka, czemu ma zapobiegać właśnie postępowanie przed sądem opiekuńczym. Nie usuwa takich skutków to, że w razie niezłożenia oświadczenia w tym przedmiocie następuje przyjęcie przez dziecko spadku z dobrodziejstwem inwentarza, skoro takie przyjęcie, chociaż z ograniczeniem odpowiedzialności za długi, wiąże się jednak z koniecznością sporządzenia inwentarza spadku oraz z ewentualnymi sporami z wierzycielami spadkodawcy i ze związanymi z tym kosztami.
Inna koncepcja, którą należy podzielić, prowadzi do wniosku, że postępowanie, o jakim mowa w art. 101 § 3 k.r.o., ma wpływ na bieg omawianego terminu, z tym że trzeba rozróżnić dwie sytuacje. Jeżeli postanowienie sądu opiekuńczego uprawomocni się przed upływem terminu, możliwe jest jego dochowanie, a przedstawiciel ustawowy powinien złożyć stosowne oświadczenie przed notariuszem albo wniosek o jego przyjęcie do sądu spadku. Odmienna sytuacja zachodzi wtedy, gdy zezwolenie sądu opiekuńczego uprawomocni się po upływie terminu, skoro jego dochowanie jest wówczas, z przyczyn niezależnych od wnioskodawcy, niemożliwe. Dziecko zostaje pozbawione możliwości złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku, co oznacza pogorszenie jego sytuacji wobec innych spadkobierców, którzy nie muszą podejmować przed sądem żadnych czynności w celu uzyskania zezwolenia na złożenie takiego oświadczenia. Takiej sytuacji akceptować nie można, należy zatem poszukiwać aksjologicznie słusznych rozwiązań, które w braku przepisu normującego omawianą sytuację pozwalają na wydłużenie terminu, o jakim mowa. Jak wskazano w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2016 r., III CSK 329/15 (OSNC 2017, nr 5, poz. 61), stosowanie analogii powinno prowadzić do osiągnięcia minimum celu, czyli do wypełnienia luki konstrukcyjnej tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do rozstrzygnięcia osądzanego przypadku. Takiego skutku nie zapewnia zastosowanie wprost przepisów dotyczących przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia roszczeń. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Inne przypadki przerwy biegu przedawnienia określone w art. 123 k.c. nie wchodzą w grę. Zastosowanie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. zakłada uznanie, że niezbędne złożenie wniosku o zezwolenie na odrzucenie spadku jest czynnością przedsięwziętą bezpośrednio w celu zabezpieczenia zachowania terminu do złożenia oświadczenia, trudno bowiem uznać, że jego celem jest dochodzenie roszczenia czy inne określone w przepisie przyczyny. Skutkiem przerwania biegu przedawnienia jest otwarcie tego terminu na nowo, prowadzi to jednak do nadmiernego uprzywilejowania małoletniego i do pogorszenia sytuacji wierzycieli. W doktrynie i orzecznictwie zwraca się uwagę, że uzyskanie zezwolenia na odrzucenie spadku nie nakłada na przedstawiciela ustawowego dziecka obowiązku złożenia takiego oświadczenia, a tym bardziej nie musi tego uczynić niezwłocznie, skoro przerwanie biegu terminu pozwala na otwarcie się na nowo kolejnego sześciomiesięcznego terminu. Nie można wykluczyć możliwości ponawiania wniosku o zezwolenie, a nawet manipulowania terminami, wierzyciel spadku zaś nie może dochodzić zaspokojenia, nie wiedząc, kto jest spadkobiercą. Postępowanie sądowe nie powinno zatem prowadzić ani do nadmiernego uprzywilejowania małoletniego w stosunku do innych spadkobierców i wierzycieli spadku, ani do ograniczenia jego praw.
Rozwiązanie zakładające zawieszenie biegu terminu przewidzianego w art. 1015 § 1 k.c. przez zastosowanie w drodze analogii art. 121 k.c., przy czym w grę wchodzi jedynie przyczyna określona w pkt 4, również nie jest pozbawione wad. Zawieszenie biegu przedawnienia polega na tym, że się on nie rozpoczyna, a rozpoczęty nie biegnie przez czas trwania przeszkody, czyli o ten czas termin ulega wydłużeniu. Trudność w przyjęciu tej koncepcji polega nie tylko na tym, że postępowanie przed sądem opiekuńczym wszczęte na wniosek rodziców małoletniego dziecka zostaje zrównane z przeszkodą wywołaną przez siłę wyższą. Trzeba też podkreślić, że czas trwania postępowania przed sądem opiekuńczym może być zróżnicowany; niekiedy postępowanie to jest długotrwałe, wymagające dopuszczenia dowodów w celu ustalenia wartości spadku i jego stosunku do majątku dziecka, przyjęcie zatem, że w każdym wypadku termin określony w art. 1015 § 1 k.c. przedłuża się o czas jego trwania również może prowadzić do nadmiernego uprzywilejowania małoletniego wobec innych spadkobierców oraz do pogorszenia sytuacji wierzycieli. W rezultacie analogiczne stosowanie przepisów o przerwie lub zawieszeniu biegu tego terminu nie usuwa związanych z tym niedogodności.
Należy zatem sięgnąć do innych przepisów, które dopuszczają wydłużenie terminu zawitego. Takim przepisem jest art. 1017 k.c., dotyczący terminu do oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku przez transmitariusza. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku śmierci spadkobiercy przed upływem terminu do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku, oświadczenie to może być złożone przez jego spadkobierców. Termin do złożenia tego oświadczenia nie może się jednak skończyć wcześniej aniżeli termin do złożenia oświadczenia co do spadku po zmarłym spadkobiercy. Przepis art. 1017 k.c., traktujący o terminie do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku, reguluje najbardziej podobną sytuację, prowadząc w istocie do zawieszenia biegu terminu do złożenia oświadczenia, ale tylko w niezbędnym zakresie, przez określony czas, wyznaczony przez bieg terminu do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku po zmarłym spadkobiercy. Podobieństwo tego przepisu pozwala na rozciągnięcie jego hipotezy na sytuację, w której złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku przez małoletniego wymaga zezwolenia sądu opiekuńczego. W konsekwencji należy uznać, że termin do złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku przez przedstawicieli ustawowych dziecka nie może się skończyć przed prawomocnym zakończeniem postępowania o zezwolenie na złożenie oświadczenia w tym przedmiocie. Jeżeli postępowanie przed sądem opiekuńczym zakończyło się wcześniej, oświadczenie o odrzuceniu spadku przez małoletniego może być złożone w dowolnym momencie, aż do upływu terminu. Jeżeli jednak zakończyło się później, powinno być złożone niezwłocznie.
W uzasadnieniu postanowienia z dnia 28 września 2016 r., III CSK 329/15, Sąd Najwyższy wyjaśnił, że ocena "niezwłoczności" złożenia oświadczenia o odrzuceniu spadku przez przedstawiciela małoletniego po udzieleniu zezwolenia przez sąd opiekuńczy należy do sądu spadku. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wyjaśniano to pojęcie, przyjmując, że nie oznacza ono obowiązku natychmiastowego działania, chodzi bowiem o termin obiektywnie realny, oceniany z uwzględnieniem ogółu okoliczności sprawy i należytej staranności zobowiązanego (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1985 r., III CZP 56/85, OSNC 1986, nr 9, poz. 137, oraz wyroków Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 564/99, OSP 2002, nr 11, poz. 144, z dnia 13 grudnia 2006 r., II CSK 293/06, nie publ., z dnia 11 lutego 2010 r., I CSK 262/09, nie publ., z dnia 30 stycznia 2015 r., III CSK 164/14, nie publ., z dnia 26 kwietnia 2017 r., I CSK 408/16, nie publ., i z dnia 13 października 2017 r., I CSK 75/17, OSNC 2018, nr 7-8, poz. 82).Prawo spadkowe kancelaria gdynia
Zapoznaj się z pełną treścią uchwały podjętej przez Sąd Najwyższy
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie pod sygn akt III CZP 102/17 dotycząca istotnego zagadniania prawnego z zakresu prawa spadkowego
W treści tej uchwały Sąd Najwyższy, rozstrzygnął dwie istotne kwestie: 1) Złożenie przez rodziców w imieniu małoletniego dziecka oświadczenia o odrzuceniu spadku jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem dziecka; 2) Termin przewidziany w art. 1015 § 1 k.c. nie może się skończyć przed prawomocnym zakończeniem postępowania o zezwolenie na złożenie przez małoletniego spadkobiercę oświadczenia o odrzuceniu spadku. Po prawomocnym zakończeniu tego postępowania oświadczenie małoletniego powinno być złożone niezwłocznie, chyba że termin ten jeszcze nie upłynął.
[Inheritance law] On May 22, 2018, the Supreme Court adopted a resolution in the case under ref. no. no. III CZP 102/17, in which he resolved two important issues related to the law of inheritance in Poland (Polish inheritance law):
- Submitting a declaration of rejection of inheritance by parents on behalf of a minor child is an act that goes beyond the scope of ordinary management of the child's property;
- The deadline provided for in Art. 1015 § 1 of the Civil Code may not end before the final conclusion of the proceedings for permission for the minor heir to submit a declaration of rejection of inheritance. After the final conclusion of these proceedings, the minor's declaration should be submitted immediately, unless this deadline has not yet expired.
Zachęcamy również do zapoznania się z naszymi innymi wpisami dotyczącymi prawa spadkowego.
Poniżej przedstawiamy inne wybrane wpisy dotyczące prawa spadkowego, przygotowane przez prawników, radców prawnych lub adwokatów naszej kancelarii prawa spadkowego w ramach praktyki prawa spadkowego:
- [Prawo spadkowe] Rażące naruszenie prawa przy stwierdzeniu nabycia spadku przez małżonka spadkodawcy w zbiegu z jego rodzeństwem. Orzecznictwo Sądu Najwyższego;
- [Prawo spadkowe] Czy można utracić prawo do zachowku postępując sprzecznie z zasadami współżycia społecznego?
- [Prawo spadkowe] Transgraniczne problemy postępowania spadkowego.
Inne wpisy przygotowane przez prawników, radców prawnych i adwokatów naszej kancelarii znajdziecie Państwo na naszym blogu!
Sprawdź pozostałe nasze wpisy
WsteczAgent ubezpieczeniowy to osoba, która w ramach prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa pośredniczy pomiędzy ubezpieczycielem a osobami ubezpieczającymi się od zdarzeń losowych. Za pośrednictwo agentowi przysługuje wynagrodzenie, zwane prowizją. Jeśli jednak zawarta z udziałem agenta umowa ubezpieczenia nie zostanie wykonana, na skutek rezygnacji ubezpieczającego, agent co do zasady zobowiązany jest do zwrotu otrzymanej już prowizji. Część klientów w wyniku problemów finansowych, spowodowanych pandemią COVID-19, zrezygnowała z ubezpieczeń, co spowodowało, że po stronie agentów pojawił się problem. Zostali oni wezwani przez ubezpieczycieli do zwrotu pobranych wcześniej prowizji w wysokości nawet do kilkudziesięciu tysięcy złotych.
Czytaj dalej